Walking through the streets of the city
Evening walks have something special about them. When the city slows down after a long day, the streets take on a different character, they are calmer, the lights of the streetlights reflect off the cobblestones, and the air is crisp and refreshing. This is when we like to go out, leaving behind the hustle and bustle of home, responsibilities and the daily rush.
We walk unhurriedly, we are not pressed for time. There is always something at home, children demanding attention, a dog spinning under your feet, a kitchen where something is always cooking, or scattered toys that strangely always end up at your feet. But here, on the streets, it's different. This is the moment when we can just be together, without any plans, without a list of tasks to tick off.
We talk about everything and nothing. About what happened today, what the children said, what funny the dog did. Sometimes, however, we are silent, but it is not this awkward silence, it is a silence in which we simply feel good. You can hear our footsteps, the noise of the city, sometimes laughter coming from a nearby café, the clink of glass from pubs where people are still celebrating the evening.
We pass shops with lights turned off, sometimes only the neon lights shine above the door, leaving a slight glow on the pavement. In the windows of boutiques, the headlights of passing cars are reflected, and somewhere in the distance someone is playing the guitar, trying to make a few pennies for his hat.
We look at the people we pass, couples like us, groups of friends returning from dinner, lonely passers-by lost in thought about their affairs. You can see shadows in the windows of the apartments, someone is reading a book, someone else is watching TV, somewhere the warm light of a bedside lamp is on.
We stop at the exhibition, we look at something without much interest, but with a smile. Sometimes, without saying a word, we hold hands, as if we went back to the old days, when every walk had a bit of magic in it.
It is only a moment, but it is precious. Because in this daily rush, it is easy to forget that we are still together, next to each other, at the same pace. And this is the most important thing.
POLSKI:
Pieszo ulicami miasta
Wieczorne spacery mają w sobie coś wyjątkowego. Gdy miasto zwalnia po całym dniu, ulice nabierają innego charakteru, są spokojniejsze, światła latarni odbijają się od bruku, a powietrze jest rześkie i orzeźwiające. To właśnie wtedy lubimy wyjść, zostawiając za sobą gwar domowy, obowiązki i codzienną gonitwę.
Idziemy niespiesznym krokiem, nie goni nas czas. W domu zawsze coś , dzieci dopominające się uwagi, pies kręcący się pod nogami, kuchnia, w której zawsze coś się gotuje, albo rozrzucone zabawki, które dziwnym trafem zawsze trafiają pod nogi. Ale tu, na ulicach, jest inaczej. To moment, w którym możemy po prostu być razem, bez żadnych planów, bez listy zadań do odhaczenia.
Rozmawiamy o wszystkim i o niczym. O tym, co dziś się wydarzyło, co powiedziały dzieci, co śmiesznego zrobił pies. Czasem jednak milczymy, ale to nie jest ta niezręczna cisza, to cisza, w której po prostu jest nam dobrze. Słychać nasze kroki, szum miasta, czasem śmiech dochodzący z pobliskiej kawiarni, brzdęk szkła z knajpek, w których ludzie jeszcze celebrują wieczór.
Mijamy sklepy z powygaszanymi światłami, czasem tylko neon świeci nad drzwiami, pozostawiając lekką poświatę na chodniku. W witrynach butików odbijają się reflektory przejeżdżających aut, a gdzieś w oddali ktoś gra na gitarze, próbując dorobić parę groszy do kapelusza.
Patrzymy na mijanych ludzi, pary takie jak my, grupki znajomych wracających z kolacji, samotnych przechodniów zamyślonych w swoich sprawach. W oknach mieszkań widać cienie, ktoś czyta książkę, ktoś jeszcze ogląda telewizję, gdzieś pali się ciepłe światło lampki nocnej.
Zatrzymujemy się przy wystawie, oglądamy coś bez większego zainteresowania, ale z uśmiechem. Czasem, bez słowa, łapiemy się za ręce, jakbyśmy cofnęli się do dawnych lat, gdy każdy spacer miał w sobie odrobinę magii.
To tylko chwila, ale cenna. Bo w tym codziennym biegu łatwo zapomnieć, że wciąż jesteśmy my razem, obok siebie, w tym samym tempie. I to jest najważniejsze.
This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io
